Bir Öğretmenin Ardından: Mürsel Ulaş

Bugün Kırkağaç’ın sokaklarından bir sessizlik geçti. Kimseye htirmeden belediye anonsu dışın da.

Bir ömür boyunca bilgiyi, ahlakı ve insan olmayı öğreten emekli öğretmen Mürsel Ulaş, bu dünyadan sessizce göçtü, gitti. Ardında ne bir gürültü ne de bir gösteriş bıraktı; çünkü o, hayatı boyunca olduğu gibi vedasında da sade ve vakurdu.

Mürsel Öğretmen, sadece ders anlatan biri değildi. O, bir neslin vicdanına dokunan, kalbine yön veren bir rehberdi. Tebeşir tozuna karışan emeği, sınıf sıralarında büyüyen hayallere umut oldu. Öğrencilerinin isimlerini belki yıllar sonra bile tek tek hatırlayan, ama kendi iyiliklerini hiç hatırlatmaya ihtiyaç duymayan bir insandı.

Bir melek gibi yaşadı;
Kimseyi incitmeden, kimseyi kırmadan…
Sözleri yumuşak, bakışı merhametliydi. Öğretmenliği bir meslek değil, bir sorumluluk, bir gönül işi olarak gördü. Hayatın zor anlarında bile vakarını korudu, susarak öğretti, yaşayarak anlattı.

Ve bugün, bir melek gibi göçtü bu dünyadan.
Geride kalanlar için büyük bir boşluk, ama göğe yükselen bir dua bırakarak…

Onun ardından ağlayan yalnızca ailesi değil;
Bir zamanlar sıralarında oturan öğrencileri,
Bir selamıyla huzur bulan komşuları,
Sessiz iyiliklerine tanıklık eden herkes…

Bazı insanlar yaşarken iz bırakır, bazıları ise gittikten sonra bile yol gösterir. Mürsel Ulaş, ikinci gruptandı. Onun adı, öğrettiği değerlerle yaşamaya devam edecek. Çünkü gerçek öğretmenler ölmez; yetiştirdikleri insanlarda yaşamayı sürdürür.

Ruhu şad olsun.
Mekânı cennetti bu Dünya da, yolu ışıkla dolu olsun.
Kırkağaç, bugün bir öğretmenini değil, bir iyiliği uğurladı.

Gülen yüzüyle sevgisiyle yaşasıngönüllerde.

Güle gül öğretmenim, güle güle.