Öğretmenlik, bir sevgi mesleğidir. Öğretmen önce kendisiyle barışık olmalı , kendisini sevmelidir. Yeniliklere açık olmalı ve kendisini yetiştirmelidir. Sınıfa gülümsemeyle girmelidir. Asık suratla sınıfa giren bir öğretmenden öğrenciler çekinir, korkar. Öğretmenin sınıfta öğrenciyle göz göze geldiğinde gülümsemesi, sınıfta dolaşırken parmaklarıyla öğrencilere dokunması, öğrencilerine güzel şakalar yapması ,öğrenciler için ödüldür. Bundan dolayı öğretmenler, empati yapmalı ve öğrencilerine de empati yapmayı öğretmelidir. Yani sana yapılmasını istemediğin bir şeyi başkasına yapmayacaksın. "İğneyi kendine, çuvaldızı başkasına batıracaksın!.."(Türk atasözü) 

   Öğretmenlikte en önemli unsurlardan biri de dildir. Öğretmen dilini ,özenle, doğru ve güzel kullanmalıdır. Öğretmenin ağzından çıkan bir kötü söz öğrencilerin dünyasını yıkar ve öğrencilerini kaybeder. Söz ağızdan çıktı mı ok gibidir, onu durdurmak mümkün değildir. Allah, insana iki kulak, bir dil vermiş ki iki dinleyip bir konuşasınız diye. Sosyal ilişkilerimizde, günlük hayatımızda da dilimizi doğru kullanmak çok önemlidir. ’’Dilim, dilim; senden çekerim zulüm.’’ Hayvanlar bile tatlı sözden etkilenir: ‘’Oha!.. Var, öküz durdurur; oha!...Var ,zelve kırdırır.’’ (Atasözü). Yunus Emre bir şiirinde dilin insan hayatındaki önemini şöyle belirtir: "Söz ola kese savaşı,söz ola bitire aşı; Söz ola ağılı aşı,bal ile yağ ede" Söz, söylenmeden önce düşünüp tartılmalıdır. Çünkü, iyi, güzel, akıllıca ve yerinde söylenmiş sözler, insanlar üzerinde olumlu etki bırakır. Böyle olursa konuşan kişi yalan yanlış konuşmaz; başkalarını kıracak, incitecek bir söz de söylemez. Barış olur, huzur olur. 

  Öğretmenler, öğrencileri araştırmaya, okumaya sevk edecek, onlarda araştırma merakı uyandıracak hatta belki de eğlendirecek ödevler vermelidir. Unutulmamalıdır ki, bir öğretmenin öğrencisine bırakacağı en büyük miras, onda okuma ve araştırma zevki ve merakı oluşturmaktır. Öğretim sürecince öğrenilen bilgilerin pek çoğu hatırda kalmayabilir. Ancak eğer öğrenciye araştırma, objektif inceleme, okuma ve yeni şeyler öğrenme merakı kazandırılmışsa bu bir yaşam tarzı olur ve başarıya giden yolda hayat boyu devam eder. 

   Öğrencinin, zaman zaman arkadaşlarıyla beraber grup halinde ortak çalışmaya ve ödev yapmaya teşvik edilmesi başarı grafiğini yükseltebilir. Nitekim akademik başarısı yüksek sınıflarda; öğrencilerin birbirleri ile olan etkileşimleri, kendi aralarında yarışmaları ve birbirlerini motive etmeleri, öğretmen etkisinden daha fazla rol oynamaktadır. Ayrıca arkadaşlarla ders çalışmak, çocuk için hem ders çalışmayı daha zevkli bir hale getiriri hem de bilgi alışverişi ortamı oluşturur. Çocukların, birbirlerinden farklı öğrenme metotlarını bir arada paylaşarak ve yardımlaşarak öğrenmesini sağlar. Aynı şekilde çocuğun başarılı öğrencilerin arasında olması, akademik başarısını da yukarıya çıkaracaktır.

   Öğretmenin sınıf ortamında, korkuya değil saygıya ve sevgiye dayanan tatlı-sert bir otoritesi olmalıdır. Öğretmen, her öğrenciye çekinmeden, azarlanma korkusu olmadan istediği soruları sorabilme rahatlığını verebilmelidir. Bilmemenin değil, soru sormamanın ve öğrenmeye çalışmamanın kusur olduğu vurgulanmalıdır.

   Öğretmen; dersimi anlatırım, görevimi yaparım gerisi beni ilgilendirmez havasında olmamalı, öğrettiklerinin herkes tarafından iyice sindirildiğinden emin olmalıdır. Öğretmen, gerektiğinde her öğrencinin seviyesine inebilmeli, her zaman tatlı bir otorite ile empatik bir tavır sergilemelidir. Öğretmen; sınıfındaki öğrencileri, tembeller-çalışkanlar şeklinde bir ayırıma tabi tutmamalıdır. Çocukları etiketlemekten kaçınmalıdır. Okul başarısının, hayat başarısı olmadığı bilinmeli ve her öğrenciye eşit mesafede olunmalıdır.

   Bazı çocuklar mevcut öğrenme ve algılama yetersizliklerini sınıfta yaramazlık yaparak, sürekli kavga ve huzursuzluk çıkararak bastırmaya çalışabilirler. Normalde bu çocuklar yüzeysel bir bakış açısıyla; huysuz, kavgacı, tembel, derslere ilgisiz ve disiplinsiz bir tanımlama ile ifade edilebilirler. Hâlbuki bu çocukların arka planında bir disleksi sorunu ya da hiperaktivite-dikkat eksikliği gibi hastalık tabloları olabilir. Her şeyden önce sorun yaşayan ya da yaşatan öğrencilerle sınıf içerisinde değil, bireysel olarak görüşülmelidir. Onları, arkadaşlarının içerisinde azarlamak hem özgüvenlerini sarsar hem de çocuğu öğrenilmiş çaresizlik psikolojisine sokabilir. Öğretmenler, tedavi ile tamamen düzelebilen bu tabloları, dikkatli bir gözle belirleyip profesyonel yardım için yönlendirmelidirler. Aksi takdirde, toplum için çok yararlı olabilecek bu bireylerin, topluma zararlı sosyopat kişilere dönüşmesine neden olabilirler. 

   Aslında kötü öğretmen, öğrenci yoktur. Öğretmen ve öğrenci arasında iyi veya kötü ilişki vardır. Ancak iyi ya da kötü ilişki kurulması, öğrencinin değil öğretmenin sorumluluğundadır. Öğretmen öğrencisi ile arasındaki kötü ilişkiden dolayı hiç bir mazeret ileri sürmemelidir. Eğer düzeltemeyeceği bir problem var ise aile işbirliği ile profesyonel yardım almaktan çekinmemelidir. 

   Öğretmen, nefret edilen biri değil, sevilen, sınıfta sürekli aranan ve beklenen biri olmalıdır. Bir okulda, okul müdürü tarafından sergilenen liderlik ne kadar önemli ise, sınıfta öğretmen tarafından sergilenen liderlik, bir o kadar önemlidir. Öğretmen, sınıfta öğrencilere bilgi-beceri-tutum kazandırmanın yanında, onlara sevgi, saygı, mutluluk, hoşgörü, bağlılık, arkadaşlık, iyi geçinme, disiplin, düzen gibi kavramları da kazandırmalıdır. Her şeyden önce öğretmenlerin derslerini ilginç hale getirmeleri, onlarda öğrenme isteği uyandırmaları, onların biraz çaba ile sürekli başarabilecekleri hedefler koyarak, mücadeleci ve araştırmacı bir kimlik kazandırmaları gerekmektedir. 

   Belirttiğim düşüncüler doğrultusunda ileride nasıl iyi öğretmen olunur, ne yapılması gerektiği ve bu şekilde sonuçların nasıl ortaya çıkacağı belirtilmiştir ve bu düşünceler doğrultusunda vazife uygulanacaktır.