MERHABA

       Kırkağaç Tv “ Yazın Dostları Ekranı” için yazma önerisi aldığımda çocukluk günlerine gitti aklım. İlkokulda çalıştığım Yurt Sesi Matbaası'nda öğrendiklerim, ilk şiirim "Çiftçi Dayı" nın gazetenin bir cuma günü çıkan sayısında yayımlanması, matbaa sahibi Mehmet Kamoy amcaya Milliyet Gazetesi başyazarı "şeyhül muharririn"  Burhan Felek’in makalelerini okumam ve benzeri anılar bir bir geçti gözlerimin önünden.

       "Sermaye de kültür de büyük kentlerde birikir" sözünü duymuştur pek çoğumuz. Sanayileşme ve kentleşme olgusunun bu kaçınılmaz sonucunu kasabamızın pek çok insanı da yaşadı doğal olarak. Yaşam mücadelesi onları doğdukları ve hala özlemini duydukları memleketlerinden alıp başka yerlere taşıdı zamanla. Kırkağaç'ta yaşayan, Kırkağaç doğumluların dört bin kişi dolaylarında olduğunu okudum geçenlerde. Bu memleketimizin boş bir kaba döndüğü anlamına gelmiyor elbette. Bunu dışarıda hatırı sayılır bir kültürel birikimin olduğunu, bu birikimin ilçemizin gelişimi, tanıtımı için değerlendirilmesi gereken önemli bir kaynak oluşturduğunu dile getirmek için yazıyorum yalnızca. İşte tam bu noktada bizi bekleyen nostalji tehlikesine de dikkat çekmek istiyorum. Sözünü ettiğim düşünsel birikime sahip insanlar, orta yaş ve üstü yaşları yaşayan hemşerilerimiz çoğunlukla. Nostalji; başka bir deyişle geçmiş güzel günlere olan özlem, onların yaşamlarının ayrılmaz bir parçası. Bu da “Yazın Dostları Ekranı”nın, bir hemşeri derneği konumuna düşme riskiyle karşı karşıya olduğunu düşündürüyor insana.

      Edebiyat eserleri için "yerelden ulusala, ulusaldan evrensele" tanımlaması yapılır çoğu zaman. Bu sözü radyolara, televizyon kanallarına ve diğer yayın organlarına da uyarlayabiliriz. Kırkağaç’la ilgili bir konuyu ele alırken, o konuyu ülke düzeyinde hatta oluyorsa dünyayı ilgilendiren bir bağlamda dile getirebilirsek yerelliğin sınırlarını aşmış oluruz. Bu da izlenme oranımızı yukarılara taşıyan bir etki yaratacaktır. Biliriz ki dünyadaki her olgu değişik mertebelerde de olsa birbiriyle ilgilidir.

      Madem ki 19 Mayıs'ta yayın hayatına başlıyoruz, bir anıyla sonlandıralım yazımızı. Altmışlı yıllarda lisesi olmayan ilçemizde ortaokul öğrencileri kutlardı Atatürk'ü Anma Gençlik ve Spor Bayramı'nı. Aylar öncesinden başlardı hazırlıklar. Zemini toprak stadyumda yere çakılmış, üzerinde numaralar bulunan teneke dairelerin üzerindeki yerlerimizi alır, müzik eşliğinde yapardık ritmik hareketleri. Üstümüzde atlet fanila ve siyah şortlar, ayağımızda o günlerin deyimiyle lastik pabuçlar olurdu. Spor ayakkabılar icat adilmemişti daha. Beden eğitimi öğretmenlerinin sert düdük sesleriyle bir o yana bir bu yana dönerdik. Daha yetenekli arkadaşlarımız ateş çemberinden atlar, güçlü kuvvetli olanlarsa üst üste dairelerden kule oluşturur, en minik bir arkadaşımız da hızla kuleye tırmanır bayrak açardı yüzünde. Siz o zaman anlardınız çoşkudan, alkışlardan ulus olma bilincinin yüksekliğini.

   Benim de dahil olduğum, biraz daha az sportif becerilere sahip olan öğrenci grubu da topluca yaptığı gösterinin ardından koşarak terk ederdi stadyumu. Yurttaş olmanın heyecanını yaşardık hep birlikte. İşte böyle bir bayram kutlaması bitiminde, olanca hızla büyümüş bedenim ve henüz ona uyum sağlayamamış kas ve kemik yapımla koşarken birden havada uçarken bulmuştum kendimi. Meğer yere çakılı tenekelerden birine takılmış ayağım. Hızla düştüm sol omzumun üstüne. Hemen kalkıp, ardından koşmayı sürdürdüm epeyce kanayan yaramla. İzlerini hala taşırım. Memleket yaralarını taşıdığım gibi.

   Görüşmek dileğiyle…