Yıl 2002.
Genel başkanının katılamadığı genel seçimleri AKP kazanmıştı. Bu başsızlıktan
AKP’den çok, sayın Deniz Baykal rahatsızdı. Düşündüğünden mi, dürtüldüğünden mi
bilinmez. Bilinen oydu ki, bu işin anti demokratik olduğunu ve demokratik kurallara
uymadığını devamlı dillendiriyordu.

Kendi partililerine dönüyor: “Tayip Bey, mutlaka partisinin başında olmalı ve
hükümetle birlikte yıpranmalı. Yoksa halk ‘Biz onu görmedik.’der ve bir dönem de onu
görmek ister. Bizim de iktidara gelmemiz gecikir ve beklemek zorunda kalırız.” diyordu.
Aynı Baykal iktidar cephesine dönüyor ve: “Böyle demokrasi olmaz.” diyordu.
“Başkanı mecliste yok, partisi iktidarda. Bu bir demokrasi düğümüdür ve mutlaka çözülmesi
gerekir.”

Görülüyor ki, o günlerde bu zatın sol yanağından yağ, sağ yanağından ise bal
akıyordu. Bu tavrını devletin çatısında da sürdürerek, düğümü çözecek ortak yolu da
bulmuşlardı. O meşhur Siirt olayı. İle ve şahsa özel seçim.

Siirt seçimlerinden sonra, Baykal’a göre bulanık akan sular durulmuş ve demokrasi
treni de rayına oturmuştu. Böyle bir havada zaman, zamanı kovaladı. Zaman gitti zaman
geldi. Ve dağ fare doğurarak geldik 2007’ye.

2007 genel seçimleri öncesi, Mecliste Cumhur Başkanı seçimi başlamıştı. Muhalefet,
Sayın Gül’ün cumhurbaşkanı seçilmesini engellemeye çalışıyordu. Araya genel seçimler
girince, Cumhurbaşkanlığı seçimi, yeni parlamentoya kalmıştı.

Seçimler yapıldı. Baykal’ın “Yıpranır” dediği AKP seçimden daha da güçlenerek çıktı.
Bu sefer MHP’de girdi meclise. Seçim öncesi meclis çoğunlukla toplanamadığından
Cumhurbaşkanı seçilemiyordu. Bu defa da Baykal’ın yaptığını Bahçeli yaptı: “ Biz meclise
gireriz. Meclis toplanır. Seçimini de yapar.” dedi. Öyle de oldu. Meclis toplandı ve sayın Gül
Cumhurbaşkanı seçildi.

Sayın Bahçeli’nin böyle davranmasının altında da parlamentonun sekteye uğrayacağı
ve elde edilen konumun kaçırılabileceği korkusu yatıyordu. Yani darbe marbe, yeni bir seçim
ve sandıkta kalma korkusu. Neyse.

Neticede hem Baykal, hem de Bahçeli, her ikisi de AKP’nin yolda kalan arabasına
koşuldular ve onu çektiler. AKP’ ye bundan fazlasını da kimse yapamazdı. Böyle muhalefete
can kurbandı. (AKP iktidarda mutlu, Baykal ise muhalefette mutluydu. İBA-MG)
Sonuç olarak, her iki liderinde bilimsel düşünemediğini ve geleceği göremediklerini
söyleyebiliriz. Sadece yararcı düşündüklerinden, kendilerinden çok daha yararcı düşünenlerin
gazabına uğramaktan da kurtulamadılar.

Omuz verdikleri ve dönmesini sağladıkları çark, ikisine de ihanet etmekte gecikmedi.
Önce, Sayın Baykal’ı, bir seks kasetiyle tek sortide tuş ettiler.

Sonra, 2011 Haziran seçimleri öncesi Sayın Bahçeli’nin partisine birkaç kaset sortisi
yaptılar. Bu yolla MHP’yi halkın gözünden düşürerek sandığa gömmeye çalıştılar. (CHP liler MHP ye oy verdi barajı aşsın diye ... Unuttunuz mu?  İBA-MG) 

Şimdi mağdurlara: “Neler oluyor?” diye sorsak, sizce nasıl yanıt verirler bu soruya?
Diyecekleri belli: “Biz onlara ekmek attık, ama onlar bize taş attı.” diyecek ve işin içinden
sıyrılmaya çalışacaklar.

Ama yok öyle yağma. Liderler geleceği görerek konuşmalı ve adımlarını da ona göre
atmalıdırlar. Memleketin çıkarlarını da kendi çıkarlarının önünde ve üstünde görmelidirler.
Yoksa halkın başına da olmadık musibetleri getirtebilirler.

Arşivden 2011 (Işıklar içinde uyu) Efrazım Yıldırım