Göz görmüyor, kulak tıkalı, dil tutulmuş...

Ne söylesen, ne yapsan bir adım bile ileri götüremiyor bu korkunç görüntüler insanımızı. Yıllarca bunları halkımıza anlatmak için çırpınanları andık. Yaşamdan akıp gidenlerin hikayeleri ile kah güldük, kah hüzünlendik.

Aşağıda ki resimleri ben Hıdırağa Mahallesinden çıkıp Çiftlik yolu üzerinde ki izleme rampalarında çektim. (Bir zamanlar tütün kırımı olduğunda geceleri Kırkağaç Ovasın'da ATEŞ BÖCEKLERİ gibi görülen lüx lambalarını izleme yeriydi. Hatta isim babalığını yapmışlığım vardır 1983-84 lü yıllarda 'Sultan Sekisi" diye.)

Yukarıda ki resimleri gösterdim Akın Yakıt'a ...

Laf lafı açtı. Bunlarla çok daha vahim olanlarla karşılaşacağımızı anlattı. 'Hatta yukarılara çıkmaya gerek kalmadan yürüyerek gidelim' dedi. 

Gittik Kırkağaç hastahanesinin yanıdan bahçe duvarını geçer geçmez başlayan zeytinliğin yol kenarı içler acısı.

Utanır insan.

İnsan içine çıkamam ben bundan sorumlu olsam.

Bakalım resimlere;

Bunları buralara döken kimler ?

Kahvede, yolda, her gün yüz yüze geldiğimiz insan kılığında ki yaratıklar değil mi?

Ahlaksız cani bunlar, doğanın bu şekilde kirletilmesini ekinlerimizi talan eden domuzlar bile yapamaz. Yapmaz.

Akın Yakıt dostumla dönüp çay içip ayrıldık.

Utanması gerekenlere bir tokattır yukarıda ki resimler...

Ve utanma insani bir duygudur. İnsan olan utanacağı işlerden uzak durur öncelikle.